สิ่งแรกที่ต้องพูดถึงคือปรากฏการณ์ทางกายภาพของการแปรรูปโลหะผสมไทเทเนียม แม้ว่าแรงตัดของโลหะผสมไทเทเนียมจะสูงกว่าเหล็กที่มีความแข็งเท่ากันเพียงเล็กน้อย แต่ปรากฏการณ์ทางกายภาพของการแปรรูปโลหะผสมไทเทเนียมนั้นซับซ้อนกว่าการแปรรูปเหล็กมาก ซึ่งทำให้ความยากในการประมวลผลโลหะผสมไทเทเนียมเพิ่มขึ้นเป็นเส้นตรง
ค่าการนำความร้อนของโลหะผสมไททาเนียมส่วนใหญ่ต่ำมาก เพียง 1/7 ของเหล็กและ 1/16 ของอะลูมิเนียม ดังนั้นความร้อนที่เกิดขึ้นในกระบวนการตัดโลหะผสมไททาเนียมจะไม่ถูกถ่ายโอนไปยังชิ้นงานอย่างรวดเร็วหรือถูกชิปออกไป และรวมตัวกันในบริเวณตัด อุณหภูมิที่สร้างขึ้นอาจสูงถึง 1,000 ° C หรือมากกว่า ดังนั้น ว่าคมตัดของเครื่องมือสึกหรออย่างรวดเร็ว แตกร้าว และสร้างเนื้องอกของเศษ ใบมีดสึกหรอเร็ว แต่ยังทำให้พื้นที่ตัดเกิดความร้อนมากขึ้น อายุการใช้งานของเครื่องมือสั้นลงอีก
อุณหภูมิสูงที่เกิดขึ้นในระหว่างกระบวนการตัดยังทำลายความสมบูรณ์ของพื้นผิวของชิ้นส่วนโลหะผสมไททาเนียม ส่งผลให้ความแม่นยำทางเรขาคณิตของชิ้นส่วนลดลง และปรากฏการณ์การแข็งตัวของงานซึ่งลดความแข็งแรงเมื่อยล้าลงอย่างมาก
ความยืดหยุ่นของโลหะผสมไททาเนียมอาจเป็นประโยชน์ต่อประสิทธิภาพของชิ้นส่วน แต่ในกระบวนการตัด การเปลี่ยนรูปยืดหยุ่นของชิ้นงานเป็นสาเหตุสำคัญของการสั่นสะเทือน แรงกดในการตัดทำให้ชิ้นงาน "ยืดหยุ่น" หลุดออกจากเครื่องมือและเด้งกลับ เพื่อให้แรงเสียดทานระหว่างเครื่องมือกับชิ้นงานมีมากกว่าการตัด กระบวนการเสียดสียังก่อให้เกิดความร้อน ซึ่งทำให้ปัญหาการนำความร้อนของโลหะผสมไทเทเนียมแย่ลง
ปัญหานี้รุนแรงมากยิ่งขึ้นเมื่อแปรรูปชิ้นส่วนไททาเนียมที่มีผนังบางหรือทอรัสและชิ้นส่วนที่เปลี่ยนรูปได้อื่นๆ และไม่ใช่เรื่องง่ายในการประมวลผลชิ้นส่วนโลหะผสมไทเทเนียมที่มีผนังบางให้ได้ความแม่นยำของขนาดตามที่คาดหวัง เนื่องจากเมื่อเครื่องมือผลักวัสดุชิ้นงานออกไป การเสียรูปเฉพาะที่ของผนังบางจะเกินช่วงยืดหยุ่นและทำให้เกิดการเสียรูปแบบพลาสติก และความแข็งแรงและความแข็งของวัสดุที่จุดตัดก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก ในเวลานี้ การตัดเฉือนที่ความเร็วตัดที่กำหนดไว้ก่อนหน้านี้สูงเกินไป ส่งผลให้เครื่องมือสึกหรอมากขึ้น อาจกล่าวได้ว่า "ความร้อน" เป็น "รากเหง้าของโรค" ที่นำไปสู่ความยากลำบากในการแปรรูปโลหะผสมไทเทเนียม
